Αν σου αρέσει και εσένα να ανακαλύπτεις πολύ παλιούς συγγραφείς. Αν σε εξιτάρει να ανακαλύπτεις και άλλα είδη λογοτεχνίας. Αν δεν σε ενοχλεί να διαβάζεις ιστορίες με χωριάτικη προφορά, τότε είσαι σε σωστό άρθρο. Γιατί σήμερα θα σου μιλήσω για το βιβλίο Ο Πύργος του Ακροπόταμου από τον Κωνσταντίνο Χατζόπουλο.
Μιλάμε για ένα βιβλίο που γράφτηκε το 1908. Όπως καταλαβαίνεις και εσύ λοιπόν τότε οι ζωές ήταν οι διαφορετικές και σίγουρα ο τρόπος σκέψης ήταν αλλιώς. Η γλώσσα του βιβλίου είναι δύσκολη, αλλά με ποια έννοια. Με την έννοια ότι η ιστορία διαδραματίζεται σε χωριό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι διάλογοι να βρίσκονται σε αυτή τη βλάχικη διάλεκτο που χαρακτηρίζουμε σήμερα. Όμως αυτό το κάνει ταυτόχρονα και ενδιαφέρον. Είναι ένα βιβλίο που κυρίως αφηγείται μια ιστορία, δεν έχει κρυφά νοήματα και δεν θα σε εκπλήξει ιδιαίτερα η πλοκή του. Το κύριο ατού του βιβλίου για εμένα είναι ο τρόπος ζωής των γυναικών στη τότε εποχή και ο ρόλος που είχαν οι άντρες μέσα στη ζωή τους. Νομίζω πως ήδη έχετε μπει στο κλίμα.
Πιο συγκεκριμένα σε αυτό το βιβλίο έχουμε τέσσερα κορίτσια και έναν γιο, που ψάχνουν έναν γαμπρό για τη ζωή τους με όποιο κόστος και μένουν σε ένα πύργο που κάποτε ήταν αρχοντικό. Για εμένα είναι μαγικό όταν μπορώ να χαθώ έστω και για λίγο σε μια άλλη εποχή και αυτό το βιβλίο το κατάφερε. Ανικει στα βιβλία που όσο περισσότερο τα διαβάζεις,τόσο καλύτερα τα καταλαβαίνεις. Σίγουρα εκνευρίστηκα με πολλά σημεία αλλά η αλήθεια είναι πως το τέλος σε αποζημιώνει. Το φινάλε του βιβλίου το διακατέχει μια λυπητερή και συγκινητικά φορτισμένη ατμόσφαιρα. Αν βρεθεί στα χέρια σας αξίζει μια ανάγνωση.
Tags:
Books
