Σας έχω ήδη μιλήσει για τον Πύργο του Ακροπόταμου, το πρώτο βιβλίο του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου που διάβασα ποτέ. Οπότε τώρα ήρθε η ώρα να σας μιλήσω για το δεύτερο βιβλίο του οποίου διάβασα το οποίο περιέχει δύο διηγήματα,το "Αγάπη στο χωριό" και ο "Υπεράνθρωπος". Πάμε να τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά!
Ας ξεκινήσω με το "Αγάπη Στο Χωριό". Το διήγημα είναι ακριβώς αυτό που λέει και ο τίτλος του. Αναφέρεται σε μια κόρη και τη μητέρα της όπου ζουν σε ένα χωριό μιας εποχής, που εμάς δεν θυμίζει τίποτα πέρα από ιστορίες. Ο σκοπός ζωής της "κάθε κόρης" είναι να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια με αυτόν που θα υποδείξουν, κατά κύριο λόγο, οι γονείς της. Η διάλεκτος, είναι παλιά γνωστή βλάχικη διάλεκτος αλλά ταυτόχρονα εύκολη να τη κατανοήσεις. Και τα κύρια στοιχεία αυτού του διηγήματος είναι τρία, δράμα, γάμος, προίκα! Εμένα σε πολλά σημεία με εκνεύρισε, λόγο του πόσο χαμηλά έπεφταν οι γυναίκες τότε, παρόλα αυτά αν πέσει στα χέρια σας αξίζει μια ανάγνωση.
Πάμε τώρα στο δεύτερο διήγημα, τον υπεράνθρωπο. Είναι μια ιστορία που έχει δύσκολα νοήματα, τουλάχιστον για εμένα που δεν διαβάζω συχνά συμβολικά έργα. Πάλι όμως η ιστορία γυρίζει σε οικογενειακά δράματα, συγκεκριμένα σε δύο ξαδέρφια, ο ένας δικηγόρος και ο άλλος ποιητής. Εμείς κατά κύριο λόγο ακολουθούμε τη ζωή του δικηγόρου. Όμως το νόημα του ανωτάτου ανθρώπου και του υπερανθρώπου και της υπεραξίας έρχονται από τους ποιητές της ιστορίας. Κάτι άλλο που επίσης παρατήρησα είναι πως αναφέρεται επίσης και στη γερμανοφιλία που υπήρχε τότε. Δεν είναι ένα έργο που με ενθουσίασε καθώς δυσκολεύτηκα να το κατανοήσω με την πρώτη. Παρόλα αυτά ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος είναι ο πρώτος Έλληνας συγγραφέας που χρησιμοποιήσε συμβολική γλώσσα στα έργα του οπότε σίγουρα αξίζει η προσπάθεια να κατανοήσεις τα έργα του, όσο παλιά και αν είναι. Εσύ έχεις διαβάσει κάτι δικό του;
Tags:
Books