BwithRenata Blog

Όλες οι γυναίκες σε κάποια στιγμή της ζωής μας θα έχουμε κάποιον δικό μας που θα πρέπει να εκτελέσει τα καθήκοντα του προς την πατρίδα και να πάει φαντάρος. Αυτός ο κάποιος μπορεί να λέγεται σύντροφος, φίλος, γιος ή αδερφός. Στην δική μου περίπτωση ήταν αδερφός και θα σας μιλήσω για το πώς το βίωσα εγώ. Δηλαδή θα δούμε τη στρατιωτική θητεία από τα μάτια μιας αδερφής. 

Ο αδερφός μου ανήκει στη κατηγορία εκείνων που είχαν πάρει αναβολή αρκετά χρόνια όταν του πρωτοήρθε το χαρτί καθώς θα πήγαινε να σπουδάσει. Οπότε όταν ξεκίνησε να πλησιάζει ο καιρός το ξέραμε, το περιμέναμε και είμασταν προετοιμασμένοι. Θεωρητικά τουλάχιστον! Πλέον όπως πιθανόν ξέρεις, τα νεότερα για τη στρατιωτική σου θητεία τα μαθαίνεις ηλεκτρονικά, πάει το πατροπαράδοτο χαρτί, τουλάχιστον σίγουρα μετά τη πρώτη αναβολή. Όταν λοιπόν μπήκε ο αδερφός μου να τσεκάρει την κατάσταση, μάθαμε που θα καταταγεί και άρχισε το πάρτυ. 

Το πάρτυ λοιπόν ξεκίνησε γιατί ο αδερφός μου έπρεπε να παρουσιαστεί στη Λήμνο. Ναι στη Λήμνο καλά διάβασες. Όταν λοιπόν περιμένεις να δεις κάτι σε.. Λαμία Θήβα και τα σχετικά και έρχεται αυτό μπροστά σου παθαίνεις λίγο έτσι, ένα σοκ. Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν πλησίαζε καιρός και εγώ ξεκίνησα να αγχώνομαι ίσως και περισσότερο από όλους. Αυτό επειδή λίγο τα αφήσαμε όλα για τελευταία στιγμή με τη πιθανότητα να γίνει καμία αλλαγή στον προορισμό λόγο δικαιολογητικών αλλά μάντεψε δεν έγινε ποτέ. Έτσι ήρθαν τα "προβλήματα" μαζεμένα. Πως θα φύγει; Τι πρέπει να πάρει; Θα προλάβουμε; Όλα αυτά τα ωραία ερωτήματα. Έρχεται όμως η στιγμή που τελικά όλα αυτά τα ξεπερνάς και έρχεται η στιγμή της αναχώρησης. 

Νομίζω πως το θέμα της αναχώρησης το πήρα πολύ ελαφρά την καρδία. Δεν ξέρω γιατί αλλά πιστεύω πως ήθελα και λίγο την ησυχία μου, κυρίως από την άποψη να έχω την ελευθερία στο δωμάτιο. Ήδη την είχα και την έχω. Αλλά είναι διαφορετική η αίσθηση να έχεις τα βράδια όλο το δωμάτιο για τον εαυτό σου και έτσι ήταν. Παρόλα αυτά όμως μετά από κάποια στιγμή, κυρίως μέσα στο lock down, ξεκίνησε να μου λείπει.  Δεν είχα ποιον να πειράζω, με ποιον να λέω μια χαζομάρα όταν δεν είμαι καλά , ποιον να αγκαλιάζω, ΣΗΜΑΝΤΙΚΌ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΕΜΈΝΑ. Ιδίως όταν δεν έχει κάποια "σχέση" ή έναν σύντροφο τέλος πάντων και έχεις μάθει μια αντρική παρουσία δίπλα σου. Εεε είναι κομμάτι δύσκολο να προσαρμοστείς.  

Παρόλα αυτά όμως, οι εννέα μήνες που ήταν η θητεία, πέρασαν σαν νερό πιστεύω. Παρόλο που λόγο κορονοϊού πήρε μόνο μια άδεια μέσα στο καλοκαίρι και πάλι ο χρόνος πέρασε γρήγορα. Οπότε αυτό που έμαθα είναι ότι δεν χρειάζεται να παίρνεις την οποία απόσταση στα βαριά. Είτε είναι αδερφός, φίλος ή σχέση δεν έχει σημασία. Η απόσταση, μικρή ή μεγάλη δεν μπορεί να χωρίσει δύο ανθρώπους που είναι ισχυρά δεμένοι μεταξύ τους. Πάντα στο τέλος, αργά ή γρήγορα θα έρθει η στιγμή που θα ξαναγκαλιάσεις τον δικό σου άνθρωπο.