Το 2018 γενικά ήταν μια καλή χρονιά - είχε καλές ταινίες, ο ιός δεν υπήρχε ούτε ως ιδέα και εγώ πήγαινα εντατικά μαθήματα γερμανικών και τα απογεύματα είχα πάντα ελεύθερο χρόνο. Μια μέρα λοιπόν χωρίς μαθήματα αποφάσισα έτσι randomly να πάω να δω μια ταινία στον αγαπημένο μου κινηματογράφο. Ήταν μια ταινία που τη διαφήμιζαν παντού εκείνο τον καιρό, εγώ είχα ήδη ακούσει το Shallow και εννοείται είχα κολλήσει. Ο Bradley Cooper είναι ένας από τους ηθοποιούς που αγαπώ να συναντώ σε ταινίες (κάποτε θα σας μιλήσω για το Hangover!!) και εννοείται τη Gaga την ήξερα χρόνια αλλά δεν της είχα και ιδιαίτερη αγάπη μιας και εγώ ήμουν περισσότερο της μουσικής Taylor Swift ας πούμε. Πήγα λοιπόν και δεν με προετοίμασε τίποτα για τα συναισθήματα που θα βίωνα τόσο έντονα.
Λοιπόν εγώ πήγα στα τυφλά. Δεν ήξερα απολύτως τίποτα για τη πλοκή, πήγα στο μπουμ. Λέω λοβ στόρι θα είναι, θα έχει και λίγη μουσική, ωραίο πρωταγωνιστή καλά θα περάσω. Λοιπόν καλά πέρασα αλλά βγήκα από το σινεμά εντελώς heartbroken. Εγώ και άλλες τουλάχιστον πέντε γυναίκες που καθόμασταν στην ίδια σειρά.
Η ταινία ασχολείται με έναν πασίγνωστο μουσικό της country (είναι μυθοπλασία by the way, ο μουσικός δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο), τον Τζακ Μέιν ο οποίος ναι μεν είναι ακόμα στην επικαιρότητα ωστόσο παρατηρούμε πως σιγά σιγά η φήμη του αρχίζει να σβήνει. Παλεύει με τον εθισμό του στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά και έχει από δίπλα του τον μεγαλύτερο αδερφό του που είναι ο μάνατζέρ του και προσπαθεί να τον φέρει στον ίσιο δρόμο χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Ένα βράδυ, μετά από μια συναυλία του, ο Τζακ μισομεθυσμένος λέει στον σοφέρ του να τον πάει κάπου για να συνεχίσει τη διασκέδαση. Καταλήγει σε ένα μικρό drag bar και εκεί συναντάει για πρώτη φορά την Άλι, μια κοπέλα με εντυπωσιακή φωνή που τραγουδάει εκείνο το βράδυ ως καλεσμένη, το La Vie En Rose της Πιάφ. Μαγεύεται από τη παρουσία της και αποφασίζει να πάει στα καμαρίνια να τη γνωρίσει. Μαθαίνει πως η Άλι είναι μια απλή κοπέλα που δουλεύει σε ένα εστιατόριο και τα βράδια της αρέσει μαζί με τον καλύτερο φίλο της να πηγαίνει στο bar αυτό και να τραγουδάει. Έχει εγκαταλείψει εδώ και καιρό, τη προσπάθεια να συνεργαστεί ώστε να βγάλει δικό της άλμπουμ, γιατί όπως λέει στον Τζάκ όλοι της λέγανε ότι έχει πολύ δυνατή φωνή αλλά χάνει από εμφάνιση. Ο Τζάκ την ερωτεύεται σφοδρά, η Άλι ανταποδίδει και βλέπουμε έναν όμορφο τρυφερό έρωτα να εξελίσσεται στην οθόνη μας. Ο Τζακ κάνει πλέον στόχο της ζωής του να βοηθήσει την Άλι να βγει στο φως της δημοσιότητας για να δει ο κόσμος και να εκτιμήσει το μεγάλο της ταλέντο με ότι συνέπειες και να έχει αυτό για τη δική του καριέρα...
Η ταινία είναι διασκευή και μάλιστα η τέταρτη σε σειρά μετά το 1937, 1954 και το 1976. Η τελευταία μάλιστα νομίζω είναι η πιο ευρέως γνωστή στο κοινό και πρωταγωνιστούν η Barbra Streisand και ο Kris Kristofferson. Αυτή ήταν και η πρώτη ταινία που είχε ένα actual soundrack. Ο Cooper ήθελε καιρό να ασχοληθεί με αυτήν την ταινία και του δόθηκε η ευκαιρία κάπου το 2016. Θυμάμαι να βλέπω το ντοκιμαντέρ της Gaga όπου εκεί είχε αναφέρει πως της έγινε πρόταση από τον Bradley να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ίδια η Gaga είχε επιμείνει όλα τα τραγούδια να ερμηνεύονται λαιβ κάτι που έκανε την ταινία τόσο ιδιαίτερη.
Μόλις λοιπόν βγήκα από τον κινηματογράφο, κλαμένη, με τα συναισθήματά μου να χτυπάνε κόκκινο, με θυμάμαι να μπαίνω spotify και να βρίσκω ολόκληρο το soundtrack και να το βάζω στη διαπασών στα ακουστικά. Και να με, στη στάση του τραμ με το μυαλό μου ακόμα να ταξιδεύει με τα πλάνα της ταινίας, ντυμένα με αυτή τη καταπληκτική μουσική. Είναι country και ο χαρακτήρας της ταινίας και το είδος του άλμπουμ κάτι με έκανε ιδιαίτερα χαρούμενη μιας και από μικρή με σαγήνευαν οι καουμπόιδες, οι κιθάρες και η μουσική τους. Ίσως γιαυτό μαζί με το Soundtrack του a star is born με θυμάμαι να ακούω ασταμάτητα το άλμπουμ της Gaga, Joanne που κατά τη γνώμη μου είναι ίσως η καλύτερα era της.
Βέβαια όπως πάντα οι απόψεις διίστανται. Άλλοι λέγανε ότι είναι άλλη μία σαχλορομαντική ταινία της μιας φοράς, ότι η Gaga είναι αγγούρι για πρωταγωνιστικό ρόλο και ήταν τα σχόλια αυτά που όταν τα διάβαζα με έκαναν μπουρλότο κυρίως στο Instagram. Πως γίνεται να μη θυμώσεις όταν λένε τέτοια πράγματα για μια ταινία που σε έκανε να νιώσεις τόσα πράγματα; Φυσικά υπήρχαν και πλήθος θετικών σχολίων, η Gaga απέσπασε μέχρι και Όσκαρ και ένιωσα πως κάπως δικαιώθηκα.
Τελικά είδα την ταινία τρεις φορές στον κινηματογράφο. Πήγαινα πάντα εφοδιασμένη με ένα μπουκάλι νερό για να μην ξεσπάσω σε κλάματα όταν ένιωθα τον κόμπο να ανεβαίνει επικίνδυνα. Αγόρασα το DVD, το CD του soundtrack και το βινύλιο αν και δεν έχω το μηχάνημα που τo παίζει. Στόλισα τους τοίχους του δωματίου μου με φωτογραφίες από την ταινία, και γενικά, το ζούσα βρε παιδί μου.
Σχεδόν τρία χρόνια αργότερα (και μόνο που το πληκτρολογώ απίστευτο μου φαίνεται) μου αρέσει ακόμα, η φλόγα καίει ίσως λιγότερο αλλά παρόμοια με πριν. Από τότε αγαπώ και σέβομαι τη Lady Gaga γιατί αφότου είδα την ταινία έμαθα τα πάντα για αυτήν, έμαθα τις δράσεις της, γκούγκλαρα συνεντεύξεις, τη κατάλαβα περισσότερο. Ενώ παλιά ήταν απλά μια εκκεντρική τρελοτραγουδίστρια, τώρα είναι ένας απίστευτος άνθρωπος στα μάτια μου. Και αυτό άλλαξε χάρη σε μια ταινία.
Οι τέχνες έχουν τη δυνατότητα να διαμορφώνουν τον άνθρωπο, να τον αλλάζουν, να του ανοίγουν τα μάτια. Χαίρομαι που υπάρχει το σινεμά. Νομίζω πως η ζωή μου θα ήταν πολύ άδεια χωρίς αυτό.
