Προχθές που λέτε είχα κέφι να δω μια ταινία. Δεν με ένοιαζε ποια, απλά είχα χρόνο το βράδυ, είχα αγοράσει ένα καινούριο είδος τσάι και blueberry muffins και ήμουν έτσι σε ένα ευχάριστο mood για κάτι. Έξω χιόνιζε όλη μέρα, τα πάντα πάλευκα με φοβερό κρύο. Τι να κάνεις λοιπόν μια τέτοια μέρα; Άνοιξα που λέτε το Netflix και έβαλα τη ταινία murder on the orient express, ταινία που σχεδιάζω να δω εδώ και βδομάδες από τότε που είδα ότι μπήκε στη πλατφόρμα. Καθώς όμως έβλεπα τους τίτλους αρχής ένα τραγούδι τρύπωσε ύπουλα στο μυαλό μου και δεν έλεγε να με αφήσει σε ησυχία. "Τον παλιό καιρό, όταν τούτη η γη μόλις είχε γεννηθεί..." Ένα ζιζάνιο μπήκε για τα καλά και αποφάσισα να αλλάξω κανάλι που λέει ο λόγος.
Το καλοκαίρι του 2019 είχα πάει πίσω στην Ελλάδα για διακοπές. Πάλι καλά να λέτε που η Ξάνθη έχει Public και ήταν το αγαπημένο μου μαγαζί πάντα και έτσι και τότε δεν έχασα χρόνο. Η αλήθεια είναι πως σκόπευα κυρίως να πάρω βιβλία μιας και εδώ στο σπίτι έχω ελάχιστα βιβλία στα ελληνικά και μου συμβαίνει συχνά πως μου λείπει να διαβάζω στη γλώσσα μας. Έλα όμως που είδα μια γωνία με DVD σε μια άκρη... Ήμουν από μικρή λάτρης του dvd και εδώ στη Γερμανία το ενθαρρύνουν πολύ μιας και δε κατεβάζουν τίποτα πειρατικά. Χάρηκα λοιπόν στην ιδέα του να έχω ίσως και μερικές ταινίες που γνώριζα ήδη από παλιά και μπορούσαν να μου κάνουν παρέα όταν νοσταλγούσα τα ελληνικά. Δεν είχε πολλές επιλογές - το διαπίστωσα σχετικά γρήγορα - όμως εκεί ανάμεσα στα άλλα ήταν και η ταινία ο Αδερφός μου ο Αρκούδος. Η καρδιά μου σκίρτησε.
Όταν ήμουν περίπου 9 χρονών νομίζω, έτυχε να μου δανείσει την ταινία ένας ξάδερφός μου. Την ερωτεύτηκα από το πρώτο λεπτό. Δέκα και χρόνια αργότερα, ακόμα θυμάμαι απέξω τους στίχους όλων των τραγουδιών. Θυμάμαι ότι με είχε αγγίξει απίστευτα και μάλιστα έκλαψα κιόλας. Από εκείνη τη μαγική στιγμή η ταινία αυτή έχει μια ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου.
Η υπόθεση της ταινίας έχει να κάνει με τρία αδέρφια αλλά κυρίως τον Κενάι, έναν παθιασμένο έφηβο που ζει σε ένα πανέμορφο χωριό πολλά πολλά χρόνια πριν την εποχή μας. Να φανταστείτε πως υπήρχαν ακόμα τα μαμούθ... Οι άνθρωποι εκεί λοιπόν πιστεύανε πολύ στην ύπαρξη των πνευμάτων - πίστευαν πως τα πνεύματα τους προστάτευαν αλλά και πως είχαν τη δύναμη να τιμωρήσουν τους ανθρώπους που έκαναν κάτι κακό. Στη περιοχή που ζούσαν επίσης υπήρχε μεγάλη δραστηριότητα αρκούδων και οι κάτοικοι ήταν πολύ επιφυλακτικοί. Μετά από ένα ατύχημα ο μεγαλύτερος αδερφός πεθαίνει μετά από μια συμπλοκή με αρκούδα και ο Κενάι νιώθοντας το βάρος του θανάτου του αδερφού του να τον βαραίνει προσωπικά αποφασίζει να την κυνηγήσει και να πάει εκδίκηση για τον μεγαλύτερο αδερφό. Στη πορεία όμως τα πράγματα περιπλέκονται και ο Κανάι μεταμορφώνεται σε αρκούδα και βρίσκεται στη παρέα ενός μικρού αρκουδιού προσπαθώντας να επαναφέρει τον εαυτό του στην αρχική του κατάσταση. Στη πορεία ανακαλύπτει τι πραγματικά έχει νόημα στη ζωή και πως η αγάπη που χλεύαζε και ντρεπόταν για αυτή έχει τελικά τη μεγαλύτερη βαρύτητα για έναν άνθρωπο... και ίσως και για μια αρκούδα.
Η ταινία είναι της Disney (2003) αρκετά παλιά, μιας και κοντεύει να κλείσει τα 20 χρόνια! Και αυτό που με παραξενεύει είναι ότι δεν ακούω ποτέ από κανέναν να την αναφέρει. Όλοι έχουν στο μυαλό τους τις πιο κλασσικές ταινίες της εταιρίας ξεχνώντας ότι υπάρχουν κάποια διαμάντια που κρίμα είναι να χάνονται με τη πορεία του χρόνου. Οι δημιουργοί βάλαν τα δυνατά τους γιατί η ταινία είναι πραγματικά πανέμορφη - μερικές φορές η μαμά μου και εγώ αναρωτιόμασταν πόσο ευχάριστη θα ήταν η εμπειρία να τη δεις στον κινηματογράφο. Η Disney πάντα πιστεύω μέσω των ιστοριών της και μέσω των χαρακτήρων και του animation της προτρέπει τα παιδιά να ενδιαφέρονται και για άλλους πολιτισμούς, για την ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα άλλων λαών κάτι που βρίσκω τουλάχιστον συναρπαστικό. Αυτό βοηθάει στο να κατανοήσουν τα παιδιά πως πέρα από τις διαφορές μας στο βάθος είμαστε όλοι το ίδιο - άνθρωποι.
Από ότι διάβασα η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ και έχασε από το Ψάχνοντας τον Νέμο, μια ταινία που επίσης αγαπώ αλλά δε ξέρω, δε τη θεωρώ πιο δυνατή από το ο Αδερφός μου ο Αρκούδος. Έχει βγει και μια δεύτερη ταινία το 2006 που μάλλον θεωρείται σίκουελ και την έχω δει εννοείται, ωστόσο πιστεύω ότι όπως και οι άλλες, 'συνέχειες' ταινίες δεν είναι κάτι που αξίζει και τόσο τη προσοχή σου αν ήσουν φαν της πρώτης ταινίας. Εγώ την είδα, έτσι χαλαρά και είναι μια ταινία που μπορεί να κάνει ωραίο το απόγευμά σου αλλά πραγματικά σας μιλάω δε θυμάμαι σχεδόν τίποτα από τη πλοκή...
Πέντε στα πέντε αστεράκια λοιπόν και χάρηκα πολύ που μου δόθηκε σήμερα η ευκαιρία να σας μιλήσω για μια από τις ταινίες που διαμόρφωσε τη παιδική μου ηλικία.
