Η λίστα με τις ταινίες που θέλω να δω στο Netflix όλο και μεγαλώνει με τον καιρό και ναι ναι είμαι ένοχη αλλά τι να κάνω, ο χρόνος όλο και λιγοστεύει, οι υποχρεώσεις όλο και μεγαλώνουν σε όγκο και να με εγώ στη μέση, αναποφάσιστη με όλο και καινούριες κυκλοφορίες να πληθαίνουν στην πλατφόρμα. Αποφάσισα όμως να πάρω τον λογαριασμό μου του Netflix στα χέρια μου. Τι αποφάσισα να δω; Eurovision Song Contest: The story of Fire Saga.
Είμαι μεγάλη φαν της Eurovision από τα 7 μου χρόνια. Περίπου τότε ήταν που κέρδισε και η Έλενα Παπαρίζου τη πρώτη θέση και πανηγυρίζαμε όλοι (θυμάμαι Ο χαμός στο σχολείο χαχα με αυτό επίσης συνοδεύονται και πολλές ντροπιαστικές αναμνήσεις αλλά δε θα μπω σε λεπτομέρειες). Από τότε λοιπόν έβλεπα και ακόμα βλέπω ευλαβικά κάθε χρόνο, η βδομάδα της Eurovision είναι κάτι το χαρμόσυνο, ενθουσιώδες, γεμάτο γκλίτερ και πολύ ποπ κορν. Παλιότερα με θυμάμαι να είμαι αφοσιωμένη στην Ελλάδα αλλά με τα χρόνια, πλέον κυρίως αγωνιώ και μερικές φορές ψηφίζω για χώρες που όντως τα πάνε καλά (οι ελληνικές συμμετοχές ανά τα χρόνια δυστυχώς από το κακό στο χειρότερο…)
Καταλαβαίνετε λοιπόν
πως όταν το Netflix
έβγαλε
τέτοια ταινία, παίζει να ήμουν από τους πρώτους που έκατσε να τη δει. Για το
καστ ήμουν λίγο επιφυλακτική (η μόνη ταινία του Will Ferrell που
συμπαθώ είναι το Elf
και
η Rachel Mcadams που
ήταν πάντα κάπως αδιάφορη) αλλά έτσι και αλλιώς είπα ‘δε βαριέσαι;’. Αγόρασα τα
αγαπημένα μου πατατάκια, και ένα μεσημέρι που είχα ρεπό κάθισα να τη
παρακολουθήσω. Και… δεν το μετάνιωσα στιγμή.
Να πω φυσικά
πως είναι κωμωδία, μη σας πω παρωδία για το με τι θρησκευτική ευλάβεια παρακολουθεί
όλη η Ευρώπη (και όπως αποδείχτηκε και η Αυστραλία) κάθε χρόνο ότι και να
γίνει. Η ιστορία ακολουθεί ένα μικρό μουσικό γκρουπ (τόσο μικρό που αποτελείται
από δύο άτομα) που από την παιδική τους ηλικία, ένα από τα μεγάλα τους όνειρα
είναι να εκπροσωπήσουν τη χώρα τους (Ισλανδία) στη Eurovision. Μετά από πολλές
περιπέτειες το καταφέρνουν και μετά απλά… γράφουν ιστορία.
Η ευχάριστη
έκπληξη ήταν ότι συμμετείχαν και κάποιοι πραγματικοί νικητές του διαγωνισμού
όπως η Conchita,
o Alexander Rybak, η Netta και
μπόλικοι άλλοι. Ήταν κάτι που έκανε την εμπειρία μου, βλέποντας τη ταινία ακόμα
πιο ευχάριστη.
Η πλοκή σε
ορισμένα σημεία ήταν εντελώς για γέλια κάτι που με έκανε να ξεκαρδιστώ και
νομίζω πως ενώ ήθελε να διακωμωδήσει την αγάπη των Ευρωπαίων για τον
διαγωνισμό, το έκανε με έναν τρόπο που δεν ένιωθες προσβεβλημένος, κάτι που
εκτίμησα. Αφήστε δε, τα τραγούδια. Δεν σας κάνω πλάκα, άκουγα το Soundtrack ίσως
και μήνα συνεχόμενα αφότου είδα την ταινία. (Αυτό το Volcano Man, άνετα στη πεντάδα αν το στέλνανε
για επίσημο τραγούδι χαχα)
Γενικά δεν είμαι σχεδόν ποτέ αυστηρή με τις βαθμολογίες μου, οπότε ένα 5/5. Ότι πρέπει για ένα χαλαρό απόγευμα με την οικογένεια!
