Η Pixar σαν εταιρεία κινουμένων σχεδίων είναι μία από τις αγαπημένες μου. Δεν με απογοητεύει σχεδόν ποτέ και μη σας πω πως τη προτιμώ περισσότερο από τη mother Disney. Αν κοιτάξετε τις ταινίες όλα αυτά τα χρόνια, θα διαπιστώσετε το τι διαμάντια παράγει η Pixar. Από το Μπαμπούλας ΑΕ (το έχω δει πρώτη φορά στα 19 μου και το αγάπησα μέσα σε μια στιγμή) μέχρι το Coco, ήταν και είναι ταινίες που μας συντροφεύουν χρόνια τώρα, προσφέροντας χαρά, αγάπη και διδακτικά μαθήματα στα παιδιά αλλά και στους μεγαλύτερους. Μία από τις μεγαλύτερες λατρείες μου είναι φυσικά το Toy Story - όταν είχε βγει στους κινηματογράφους το 4, ήμουν 21 τότε, αγόρασα μια θεματική μπλούζα με μια τεράστια στάμπα της ταινίας, και πήγα όλο καμάρι στο σινεμά. Βγήκα με μια φάτσα κατακόκκινη από το κλάμα και άξιζε.
Έτσι λοιπόν και το 2020 η Pixar έφερε κοντά μας μια καινούρια δημιουργία που έκανε πάλι όλο τον κόσμο να παραληρεί από ενθουσιασμό. Διάβασα ότι είναι από τους δημιουργούς του Inside Out που είχα αγαπήσει όταν το πρωτοείδα, και σίγουρα αν παρατηρήσετε λίγο το Animation μπορείτε να δείτε τις ομοιότητες που έχουν στο σχέδιο οι δύο ταινίες. Ωστόσο πιστεύω πως αν ήταν να διαλέξω ανάμεσα στις δύο με μια μικρή διαφορά θα κέρδιζε το Inside Out - και είμαι εδώ να σας πω το γιατί.
Με δύο λόγια λοιπόν, η ταινία ακολουθεί τη ζωή του Joe, ενός δάσκαλου μουσικής σε ένα δημοτικό σχολείο. Στο Joe λοιπόν δίνεται η ευκαιρία να εργαστεί πλέον full time στο σχολείο αυτό και θα έλεγε κανείς με αυτή την αστάθεια που υπάρχει στην αγορά, με τους ανθρώπους να χαίρονται με οποιαδήποτε παροχή εργασίας, ότι ο πρωταγωνιστής μας θα ήταν πολύ ευχαριστημένος. Έλα όμως που δεν είναι. Όνειρο του Joe από έφηβος είναι να γίνει σπουδαίος και αναγνωρίσιμος πιανίστας της Τζας. Τη μέρα που ξεκινάει η ιστορία μας, ο Joe επιτέλους κερδίζει μια ευκαιρία να βγει στο φως και να δείξει το ταλέντο του, ώσπου από τη χαρά του έχει ένα ατύχημα και πεθαίνει. Όταν πηγαίνει στην άλλη ζωή, το great beyond, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να γυρίσει πίσω στη γη για να μπορέσει επιτέλους να αγγίξει το όνειρό του. Το μόνο του εισιτήριο είναι η 22, μια ψυχή που δε θέλει να κατέβει στη γη μαζί με τις άλλες ψυχές και αρνείται πεισματικά να ζήσει...
Η ταινία αυτή φτιάχτηκε με σκοπό να περάσει στα παιδιά που θα το δουν το μήνυμα ότι η ζωή δεν είναι μόνο σκοπός, δεν είναι μόνο τυφλή αφοσίωση σε κάτι που πιστεύεις ότι καθορίζει την ύπαρξή σου. Είναι τα μικρά πράγματα, αυτά που θεωρούμε δεδομένα και που πολλές φορές δεν τους δίνουμε καν σημασία. Γιατί θα μείνεις πολύ λίγο σε αυτή τη γη, όσο και να θεωρείς ότι έχεις άπλετο χρόνο , οπότε καλό είναι να 'ξοδέψεις' το χρόνο σου σοφά, επιλέγοντας να δώσεις βάση σε πράγματα που κρατούν μέσα τους τη χαρά της ζωής.
Και ενώ εκτίμησα το μήνυμα της ταινίας ταυτόχρονα ένιωσα κάπως περίεργα. Ναι μεν συμφωνώ ότι πρέπει να δίνουμε σημασία στα απλά καθημερινά πράγματα, διαφωνώ δε στο γεγονός ότι δεν πρέπει να αφοσιωνόμαστε σε μεγαλύτερα πράγματα. Είμαι σίγουρη ότι ο καθένας μας έχει όνειρα, στόχους, ταλέντα και κλήσεις. Πιστεύω ότι είναι πάρα πολύ μίζερο να συμβιβαζόμαστε σε πράγματα που είναι μικρότερα και καθημερινά μόνο και μόνο γιατί φοβόμαστε να κυνηγήσουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε.
Η ταινία δείχνει τον Joe, που έχει μια 'μπλε' ζωή, 'μίζερη' ζωή όπως αναφέρθηκε στη ταινία. Του δίνουν όλοι αρνητική απάντηση, κανένας δεν του δίνει μια ευκαιρία να δείξει αυτό που αξίζει, αυτό για το οποίο έχει παλέψει τόσα χρόνια να τελειοποιήσει. Μέχρι που η Δωροθέα πίστεψε στο ταλέντο του, δίνοντάς του τη θέση του πιανίστα στο σόου της. Στο τέλος και ενώ ο Joe πετυχαίνει το στόχο του, παίζει πιάνο μπροστά σε δεκάδες θεατές, στο τέλος νιώθει άδειος και δεν είναι πραγματικά χαρούμενος για αυτή του την επιτυχία. Κάτι που θεωρώ τόσο λάθος. Δίνει ένα λάθος μήνυμα, σου λέει ότι αυτός ο τεράστιος στόχος που έχεις, στο τέλος δεν θα σου δώσει καμία ικανοποίηση ακόμα και αν όντως τον πετύχεις.
Είμαι της άποψης ότι πρέπει να αγωνιζόμαστε για κάτι, πρέπει να βρίσκουμε το πάθος μας, το ταλέντο μας και όχι απλά να λέμε ότι μας δόθηκε το δώρο της ζωής και αυτό ήταν. Πρέπει η ζωή μας να έχει νόημα, κάτι που θα μας κάνει να είμαστε πιο παθιασμένοι για αυτήν, για το κάθε λεπτό, για την κάθε ώρα που μας δίνεται. Καταλαβαίνω για ποιο λόγο έγινε αυτή η στροφή στη ταινία - και για λόγους πλοκής αλλά και για να δείξουν ότι δε πρέπει να είμαστε εμμονικοί με κάτι στη ζωή μας - παρόλα αυτά θεωρώ ότι ίσως θα μπορούσαν να το διαχειριστούν κάπως διαφορετικά.
Μη με καταλάβετε λάθος, σαν σύνολο μου άρεσε. Είχα γελάσει άπειρα σε κάποιες σκηνές, κάτι που έχω να πάθω από τότε που είδα τη πρώτη σεζόν του Sex Education, και δάκρυσα και λίγο εκεί προς το τέλος (από αυτό έχω σε ΚΑΘΕ ταινία της Pixar). Το οικείο animation της Pixar με έκανε να νιώσω ότι γύρισα σπίτι και γενικά πέρασα ένα ευχάριστο απόγευμα.
Βάζω λοιπόν 3 αστεράκια στα 5. Κάτι ευχάριστο που ωστόσο με χάλασε λίγο.
