Η ταινία μπήκε στη λίστα με τις ταινίες που πρέπει να δω με το που είδα το τρέιλερ. Θα μου πείτε γιατί τόση περιέργεια; Well, υπάρχουν δύο τρεις λόγοι:
- Είμαι πολύ μεγάλη φαν της σειράς Sherlock του BBC με πρωταγωνιστές τους Benedict Cumberbatch και Martin Freeman. Αλλά μη με ρωτάτε για τη τέταρτη σεζόν , ακόμα κλαίω.
- Το καστ με έκανε αμέσως κλικ μιας και είναι πολύ γνώριμα ονόματα. (Helena Bohnam Carter aka Bellatrix Lestrange, Henry Cavill aka Superman και Sam Claflin aka Alex από το Love, Rosie που είναι μία από τις αγαπημένες μου ταινίες.
- Δεν έχω δει ποτέ Stranger Things. Όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενο άρθρο, έχω μερικές σειρές στις οποίες είμαι φουλ αφοσιωμένη και δύσκολα θα πω ναι σε καινούρια πρότζεκτ. Ωστόσο πάντα είχα μια περίεργη γνώμη για την Millie Bobby Brown, μια μου άρεσε, μια την αντιπαθούσα και είπα βρες λες να είναι καλή τελικά;
- Μου αρέσουν πάρα πολύ οι ταινίες εποχής και η ταινία έχει πανέμορφο σετ και κοστούμια οπότε είπα ναι, πρέπει να τη δω.
Η ταινία έχει να κάνει με την αδερφή του μεγάλου και γνωστού σε όλους ντεντέκτιβ Sherlock Holmes. Η αδερφή του είναι 16 χρονών, τη λένε Ενόλα (which background spells Alone ;)) και ζει σε ένα τεράστιο σπίτι της οικογένειας στην εξοχή μαζί με την εκκεντρική της μητέρα. Η Ενόλα μεγαλώνει με σκοπό να γίνει μια μαχήτρια περισσότερο παρά μια κυρία της εποχής κάτι που θα της φανεί πολύ χρήσιμο στις περιπέτειές της αργότερα. Στα 16α γενέθλιά της, η μητέρα της εξαφανίζεται, φαινομενικά χωρίς ίχνος, και η Ενόλα βάζει στόχο της να βρει και να ξαναφέρει τη μητέρα της.
Θα σας πω λίγα πράγματα για το πως φάνηκε σε μένα η ταινία, τα θετικά και τα αρνητικά για να δούμε αν οι απόψεις μας ταιριάζουν
Για αρχή να πω κάτι που με πείραξε κάπως. Ο τρόπος που ο σκηνοθέτης επιλέγει να ξετυλίξει τη ταινία είναι, είναι με το να βάζει την Ενόλα να κάνει συνεχές interaction με το κοινό, δηλαδή σε πολλά σημεία κοιτάζει κατάματα τη κάμερα και θέτει ερωτήματα στον αναγνώστη ή σχολιάζει τη ροή των πραγμάτων. Προσωπικά δεν είμαι ιδιαίτερα φαν αυτής της τακτικής, τη βρίσκω λιγάκι περίεργη και νιώθω κάπως άβολα όταν συμβαίνει και έτσι στην αρχή της ταινίας όταν αντιλήφθηκα ότι αυτό το μοτίβο θα είναι το κυρίαρχο κάπως λίγο σα να ξενέρωσα και μου ήρθε να την αφήσω αλλά μετά σκέφτηκα, στο κάτω κάτω τι έχω να χάσω; Έτσι λοιπόν συνέχισα και κατά κάποιον τρόπο χάρηκα κάπως γιατί στο σύνολο η ταινία μπορώ να πω πως μου άρεσε. Επίσης άλλο ένα αρνητικό είναι ότι κατά τη γνώμη μου ίσως η Millie δεν ήταν το κατάλληλο πρόσωπο για αυτόν τον ρόλο αν και ίσως φταίει για αυτό η παραπάνω τεχνική που ανέλυσα. Δε ξέρω ένιωθα κατά καιρούς πως θα ήθελα να δω κάποια άλλη κοπέλα στο ρόλο της Ενόλας.
Και κάπου εδώ αυτά είναι τα αρνητικά.
Για αρχή, για να μη το ξεχάσω, μου έκανε εντύπωση ο Sam Claflin ο οποίος ενσάρκωσε τον Μάικροφτ, τον κατσούφη και κακότροπο μεγαλύτερο αδερφό του Σέρλοκ. Συνήθισα τον Sam σε ρόλους όπου έπαιζε κυρίως έτσι σπινθηροβόλους, ζωηρούς κάποιες φορές ρομαντικούς νέους και ξαφνικά βρέθηκε με ένα τεράστιο μουστάκι, σοβαρό κοστούμι και με μια αιώνια γκρίνια στο στόμα. Μπορώ να πω εντυπωσιάστηκα και δεν ήξερα αν ήθελα να γελάσω ή να θυμώσω κάτι που πιστεύω ότι δίνει την επιβεβαίωση πως ο εκάστοτε ηθοποιός έκανε καλά τη δουλειά του.
Η Helena Bohnan Carter ήταν απλά ένα delight για όσο καιρό εμφανίστηκε στη ταινία και πραγματικά με κάνει να απορώ πάντα αυτή η γυναίκα με το ταλέντο που έχουν κάποιοι ηθοποιοί και απλά μπορούν να μεταμορφωθούν σε οτιδήποτε. Ο Henry Cavill ήταν επίσης ότι καλύτερο, σου έβγαζε έτσι μια ζεστασιά, ένα προφίλ ενός καλόκαρδου μεγάλου αδερφού κάτι που έκανε τη καρδιά μου να γεμίσει αγάπη, δε ξέρω. Και να σκεφτεί κανείς ότι πάντα πίστευα, σύμφωνα πάντα και με άλλες σειρές και ταινίες, ότι ο Σέρλοκ σαν χαρακτήρας ήταν κλειστός, περίεργος και λίγο μαμούχαλος ας το πω έτσι, κάτι που αυτή η συγκεκριμένη ταινία αποφάσισε να αλλάξει λιγάκι.
Η ταινία ως σύνολο ήταν σαν ένα μεγάλο μυστήριο, κάτι που δεν περίμενα γιατί η πρωταγωνίστρια ήταν η αδεφή του Σέρλοκ και πίστευα ότι έχει κάπως διαφορετικό χαρακτήρα και άλλα ενδιαφέροντα αλλά από ότι φαίνεται ακολουθεί το πνεύμα του αδερφού της. Είχε πολλά διασκεδαστικά σημεία με άλυτα μυστήρια και γρίφους κάτι που απόλαυσα γιατί μου αρέσουν γενικά τέτοιου είδους ταινίες. Τα κοστούμια και τα σκηνικά ήταν πανέμορφα, το μάτι σου δεν χόρταινε και πραγματικά όσο έβλεπα την ταινία αναρωτήθηκα, όπως κάνω πάντα όταν μου αρέσει μια ταινία, πως θα ήταν άραγε αν κατέληγε στη μεγάλη οθόνη και μπορούσα να τη δω στο σινεμά. Πιστεύω θα ήταν ακόμα πιο υπέροχη η εμπειρία.
Κάνοντας μια μικρή έρευνα, ανακάλυψα ότι η ταινία βασίστηκε σε μια σειρά παιδικών/εφηβικών βιβλίων με το ίδιο όνομα (δηλαδή Enola Holms) της Nancy Springer που ξεκίνησε το 2007 και τελείωσε το 2010. Μου έκανε κάποια εντύπωση και ίσως στο μέλλον διαβάσω τη σειρά ή έστω το πρώτο βιβλίο.
Η ταινία σαν σύνολο παίρνει κάπου στα 3,5 στα 5 αστεράκια. Ανυπομονώ να διαβάσω τα σχόλιά σας αν έχετε δει και εσείς την ταινία!
