Για τελευταίο άρθρο σε αυτό το όμορφο blog που με φιλοξένησε τους τελευταίους τρείς μήνες, αποφάσισα να μιλήσω για την αγαπημένη μου Αλίκη. Η διλογία της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων αποτελεί ίσως τις αγαπημένες μου ταινίες της Disney. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η πρώτη ταινία βγαίνει το 2010 (Χριστέ μου νιώθω τα χρόνια να με πλακώνουν καθώς το γράφω αυτό χαχα) και τυχαίνει να είναι η πρώτη ταινία που είδα ποτέ στο σινεμά. Μεγάλωσα σε ένα χωριό έξω από τη Ξάνθη. Αυτοκίνητο οδηγούσε μόνο ο παππούς μου, λεωφορείο υπήρχε μόνο δύο φορές την ημέρα και όπως όλοι ξέρουμε στην Ελλάδα δυστυχώς δεν υπάρχουν πρωινές προβολές. Έτσι όλες ξεκινούσαν μετά τις τέσσερις το απόγευμα και ο παππούς μου επειδή δεν έβλεπε καλά απέφευγε πάντα να οδηγά βράδυ. Κάποια μέρα και ενώ τα ξαδέρφια μου πήγαιναν σινεμά, ζήλευα και εγώ και τον έπεισα μια μέρα να με πάει. Πήγα με μια φίλη μου θυμάμαι και η πρώτη ταινία Alice in Wonderland θα αφήσει από τότε μια ευχάριστη γεύση στη μνήμη μου.
Δε το πίστευα ότι η πρώτη φορά που θα πήγαινα σινεμά θα ήταν τόσο ευχάριστη. Καταρχήν σχεδόν όλα τα καθίσματα ήταν γεμάτα - παντού παιδιά με τους γονείς τους και γινόταν ένας χαμός. Αλλά με τη καλή έννοια. Αντιδρούσαν τόσο υπέροχα και τόσο ταιριαστά με την ταινία που απλά η όλη εμπειρία ήταν φουλ διασκεδαστική. (Ακόμα θυμάμαι πως έκαναν Ω και Ω όταν η κόκκινη βασίλισσα χαστούκισε τον Βαλέ. Ακόμα και τώρα κάθε φορά που βλέπω τη σκηνή γελάω).
Χθες και προχθές το απόγευμα κάθισα να δω ξανά και τις δύο ταινίες. Το 2016 ήταν μεν η χρονιά που μετακόμισα στη Γερμανία ωστόσο είχα έρθει το καλοκαίρι και η ταινία βγήκε Μαίο οπότε δεν κατάφερα να την πετύχω στο σινεμά. Το ευχάριστο της υπόθεσης είναι ότι πήρα μετά το DVD και λάτρεψα κάθε δευτερόλεπτο.
Και οι δύο ταινίες συνδυάζουν μαγεία, φαντασία και απίστευτους χαρακτήρες. Με θυμάμαι μικρή να διαβάζω τις περιπέτειες της Αλίκης μη ξέροντας ότι θα βγει μια φανταστική ταινία σε λίγα χρόνια η οποία θα γίνει μια από τις αγαπημένες μου. Κάπου εδώ να προσθέσω πως δεν έχω διαβάσει τη δεύτερη περιπέτεια της Αλίκης. Θέλω να τη διαβάσω κάποτε στο κοντινό μέλλον γιατί έχω αγοράσει το βιβλίο Complete Alice στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και το Alice through the looking glass και εύχομαι η ιστορία να μοιάζει με αυτή της ταινίας, γιατί η δεύτερη ταινία ήταν πραγματικά μαγική.
Όπως έχω αναφέρει και σε παλιότερο άρθρο, λατρεύω ότι έχει να κάνει με τον χρόνο, τα ταξίδια στο χρόνο και τα μπερδέματα που μπορεί να προκύψουν και το Alice through the looking glass ήταν απλά *chef's kiss*. Και επίσης χρησιμοποίησαν απίστευτη τεχνολογία. Δε μπορούσα να πιστέψω τα μάτια μου καθώς την έβλεπα - τόσο χρώμα, τόση ζωντάνια, είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο. Μπορώ μόνο να φανταστώ πόσο υπέροχη θα ήταν η εμπειρία στο σινεμά. Και λίγο ζηλεύω αυτούς που κατάφεραν να τη δουν. Συν το γεγονός ότι η θεάρα Pink συνέβαλε στο soundtrack!
Βλέποντας ξανά τις δύο ταινίες μετά από χρόνια, συνειδητοποίησα, πως δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα. Βλέπονται και οι δύο ευχάριστα ακόμα και τώρα που έχω μεγαλώσει πια. Ο Καπελάς θα είναι μια από τις αγαπημένες μου φιγούρες από ταινίες φαντασίας, αυτή η ιδιαιτερότητα στο στιλ και στη συμπεριφορά, είναι απλά αξέχαστη. Και κάπου εδώ, μπορούμε σας παρακαλώ να αναγνωρίσουμε το πόσο BADASS είναι η ίδια η Αλίκη; Κατάφερε το 1870 να γίνει καπετάνιος στη θέση του πατέρα της, αρνήθηκε να παντρευτεί έναν ακατάλληλο για αυτήν άντρα και να συμβιβαστεί σε αυτά που ήθελε η εποχή για τις γυναίκες και παράλληλα κατάφερε να σώσει έναν ολόκληρο φανταστικό κόσμο; I'm speechless.
Κάπου εδώ σας αποχαιρετώ λοιπόν. Δυστυχώς πλέον η καθημερινότητά μου, το καθιστά δύσκολο να γράφω για δύο blog ταυτόχρονα και αποφάσισα με βαριά καρδιά να αποσυρθώ από αυτό. Ωστόσο θα χαρώ πολύ να σας δω στο προσωπικό μου Bookstagram προφίλ καθώς και στο bookish blog μου. Μέχρι να ειδωθούμε ξανά λοιπόν, να περνάτε φανταστικά!
-Βαλέρια ή αλλιώς ValoriaLaw
