BwithRenata Blog

 Μιας και λόγω του Κορόνα, η προοπτική ενός ταξιδιού είναι πλέον μόνο στο μυαλό μας, θέλω σήμερα να σας ταξιδέψω στη Νέα Υόρκη. Αλλά όχι πολύ μακριά. Μόνο μέχρι το αεροδρόμιο όπου διαδραματίζεται η ιστορία μας. Φαντάσου λοιπόν να ετοιμάζεις ένα μακρινό ταξίδι, να είσαι ενθουσιασμένος και χαρούμενος και ξαφνικά όταν τελικά φτάνεις στο μακρινό προορισμό σου (παιδιά μιλάμε για 15 ώρες ταξιδιού μη σας πω και περισσότερο) να ανακαλύπτεις πως η χώρα σου βρίσκεται σε πόλεμο, το διαβατήριό σου πλέον δεν είναι σε ισχύ και αναγκαστικά σε αφήνουν στο αεροδρόμιο. Μέσα σε όλο αυτό το χάος βάλε και το γεγονός πως δεν ξέρεις τη γλώσσα που μιλάνε στη χώρα που μόλις έφτασες. Και ξαφνικά η προοπτική τουρισμού και καλοπέρασης, διαλύεται, και ουσιαστικά γίνεσαι φυλακισμένος σε ένα αεροδρόμιο.

  Είδα τη ταινία σχετικά πρόσφατα λόγω του Τομ Χανκς. Του έχω ιδιαίτερη αδυναμία και έχω δει τις περισσότερες ταινίες στις οποίες συμμετέχει. Από το You've got Mail μέχρι το Toy Story ο Τομ Χανκς αποτελεί ένας από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς και όχι άδικα. Έτσι λοιπόν μια μέρα στη βιβλιοθήκη έπεσε στα χέρια μου η ταινία και είπα, γιατί όχι; Εξάλλου παραδεχτείτε το, η πλοκή είναι αρκετά ενδιαφέρουσα - δεν είχα ξανακούσει κάτι τέτοιο.

  Ο πρωταγωνιστής μας είναι ο Βίκτορ Ναβόρσκι ένας ταξιδιώτης από τη Krakozhia (η χώρα είναι προιόν φαντασίας!) φτάνει στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης και εκεί οι υπάλληλοι αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει ένα τεράστιο γραφειοκρατικό πρόβλημα - η χώρα συμβαίνει πραξικόπημα και το διαβατήριο του Βίκτορ ακυρώνεται με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή ούτε η αναχώρησή του πίσω στη πατρίδα του αλλά δεν επιτρέπεται ούτε και να τον αφήσουν ελεύθερο στη πόλη. Έτσι ο διευθυντής του αεροδρομίου αναλαμβάνει να τον ενημερώσει για το συμβάν στη χώρα του  αλλά και για το πρόβλημα που δημιουργήθηκε. Ο Βίκτορ δεν καταλαβαίνει σχεδόν καθόλου αγγλικά και δεν αντιλαμβάνεται πλήρως τη κατάσταση. Λίγο αργότερα βλέπει στις ειδήσεις πως η χώρα του βρίσκεται σε πόλεμο και με αυτόν τον τρόπο λίγο πολύ καταλαβαίνει επιτέλους τι του συνέβη. Έτσι και ενώ οι υπεύθυνοι υπολόγιζαν ότι θα χρειαστεί να μείνει στο χώρο του αεροδρομίου για κάποιες μέρες, άντε το πολύ μερικές βδομάδες ο Βίκτορ καταλήγει να μένει έξι ολόκληρους μήνες.

 Το συναρπαστικό της όλης της ταινίας βρίσκεται νομίζω στην προσπάθεια του Βίκτορ να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση. Φαίνεται από τη φύση του ένας ευχάριστος και θετικός άνθρωπος και έτσι προσπαθεί να βρει μια διέξοδο από όλο αυτό που τον βρήκε, χωρίς γκρίνια, απειλές και καβγάδες όπως ίσως θα προσπαθούσαν άλλοι άνθρωποι στη θέση του, ώστε να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Ο Βίκτορ βρίσκεται χωρίς χρήματα, χωρίς φαγητό, χωρίς μέρος για ύπνο και τις βασικές προυποθέσεις  υγιεινής. Πλένεται στις τουαλέτες του αεροδρομίου, τρώει με τα λεφτά που μαζεύει από τα καρότσια αποσκευών και κοιμάται πρόχειρα σε ένα εγκαταλειμμένο Terminal. Μέσω αυτής της κατάστασης έχουμε και την ευκαιρία να παρατηρήσουμε το πως αντιμετωπίζουν οι ανώτεροι τους μετανάστες. Γνωρίζουν πολύ καλά πως πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό θέμα και ο Βίκτορ δεν μιλά τα αγγλικά και ωστόσο δεν κάνουν τον κόπο να βρουν διερμηνέα. Το βλέπεις και σκέφτεσαι, πόση αδιαφορία υπάρχει - πρέπει μόνο να κάνουν τη δουλειά τους και να ξεμπερδεύουν, το αν θα γίνει σωστά η όχι όμως, δεν τους αφορά στη τελική. 

  Ο Βίκτορ σύντομα γίνεται ας το πούμε ένας celebrity της μικρής κοινότητας του αεροδρομίου και μάλιστα στο τέλος όλοι εύχονται μια καλή τύχη για αυτόν αλλά και μια ευχάριστη κατάληξη για την περιπέτεια του καλόκαρδου άνδρα. Και επίσης θέλω να προσθέσω πως μέσα σε όλο αυτό βλέπουμε πως και ο άνθρωπος έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται καλώς ή κακώς σε κάθε συνθήκη ζωής που μπορεί να του προκύψει κάτι που βρίσκω φοβερά ενδιαφέρον.

  Και μετά από όλα σκέφτεσαι λες να υπάρχει όντως τέτοια ιστορία; Υπήρξε άραγε όντως άνθρωπος που φυλακίστηκε σε αεροδρόμιο; Με μια μικρή αναζήτηση στο Google σε βγάζει στην αποκάλυψη πως όντως τέτοιος ταξιδιώτης υπήρξε! Ο Mehran Karimi Nasseri ένας άνδρας από το Ιράν που κρατήθηκε στο αεροδρόμιο του Παρισιού όταν προσπάθησε να φύγει από τη χώρα με παράνομα χαρτιά. Ο άνθρωπος αυτός - κρατηθείτε - έμεινε τελικά στο αεροδρόμιο για 18 ολόκληρα χρόνια! Συγκεκριμένα από το 1988 μέχρι το 2006. Είχα μείνει κάγκελο όταν το διάβασα. Έφυγε το 2006 όταν χρειάστηκε να νοσηλευτεί. Η εταιρεία του Spielberg, του σκηνοθέτη του Terminal, αγόρασε τα δικαιώματα του βιβλίου του Nasseri ωστόσο πουθενά στη ταινία αλλά ούτε και στο DVD με το έξτρα υλικό αναφερόταν πως ιδέα για την ταινία ήταν η ιστορία του Nasseri.

  Ο σκηνοθέτης λίγο πολύ ρομαντικοποιεί τα αεροδρόμια. Είναι εξάλλου και ο κεντρικός τόπος της ιστορίας μας. Το πόσο μαγικός και πολύχρωμος τόπος είναι αλλά και ταυτόχρονα το τι αφιλόξενο μέρος μπορεί να γίνει. Βλέπουμε λίγο από όλα, τη ζωή των υπαλλήλων, των ταξιδιωτών και των υπεύθυνων. Και ειδικά τώρα μας πιάνει και μια νοσταλγία και πάω στοίχημα πως αν τη δεις τώρα σίγουρα θα σκεφτείς: Μα ΠΟΤΕ επιτέλους θα πάω και εγώ σε αεροδρόμιο;;;