Για πες μου λοιπόν...
όταν λέμε παραμύθια στα παιδιά για να τους εξάψουμε την φαντασία, μήπως τους λέμε ψέματα; Θέλω να πω.. η ζωή δεν είναι ένα παραμύθι, σωστά; Θέλω να πω.. δεν υπάρχουν πια εύθραυστες πριγκίπισσες που φοράνε γυάλινα γοβάκια.. κάθε ώριμος ενήλικας ξέρει ότι το γυαλί σπάει πολύ εύκολα και δεν κάνει για παπούτσια.. δεν υπάρχουν δράκοι και καλές μάγισσες, αιθέριες νεράιδες, πουλιά που μιλάνε, ίσως λένε οι άνθρωποι δεν υπάρχει καν πραγματική αγάπη.. και αν δεν υπάρχει πραγματική αγάπη, τότε δεν υπάρχουν παραμύθια..
Ήταν μια φορά και έναν καιρό κάτι περίεργα έξυπνα πλάσματα που ονόμασαν τους εαυτούς του Υπαρξιστές. Αυτοί λοιπόν οι φιλομαθείς άνθρωποι είχαν μια μεγάλη αθεράπευτη πληγή μέσα τους, μια πληγή που όλη η εξυπνάδα του κόσμου, όλα τα φάρμακα της επιστήμης, όλα τα τεχνάσματα, όλα τα "σου κάνει καλό", δεν μπορούσαν να την κλείσουν. Ένας υπόκωφος ψίθυρος ηχούσε με πάταγο μέσα τους :
Έχει τίποτα από όλα αυτά νόημα;" Η ζωή του, η ζωή σου, η ζωή μου;
Όλη αυτή η παράσταση, μήπως είναι απλά μια προσπάθεια να διασκεδάσουμε το τίποτα, γαργαλώντας τα πιο ευαίσθητα ψυχικά μας νεύρα, έτσι απλά για να μην ακούμε αυτή την πολύ "ενοχλητική" σιωπή που μας ξεγυμνώνει; Μήπως είναι μια παράσταση που δίνουμε για κάποιον πολύ σημαντικό θεατή που θα μας κρίνει αργότερα;
Αυτοί λοιπόν οι παράξενοι, γέμιζαν από το κενό που αφήνει μέσα στις ψυχές των ανθρώπων αυτό που ονομάζουμε "ανικανοποίητο" ή "μεταφυσικό κενό".
Πως γίνεται να γεμίζουμε με το κενό μιας απουσίας; Να μας λείπει κάτι που δεν είχαμε ποτέ; Πως γίνεται η αγάπη να μοιάζει με κάτι απόκοσμο και άπιαστο; Αυτό ίσως συμβαίνει και με τις ανθρώπινες σχέσεις, πως γίνεται να αγαπάμε στον άλλον αυτό που δεν βλέπουμε σε αυτόν και όχι αυτό που βλέπουμε; Θέλω να πω, για να μην μπερδευόμαστε..πως να εκφράσεις την αγάπη; Γιατί η αγάπη δεν είναι μια ντομάτα; Έστω ένα τριαντάφυλλο.. ναι σίγουρα είναι τριαντάφυλλο, ή γιατί ο Θεός δεν είναι ένας καλόγερος, που κρεμάμε τα παλτά μας αφού μπούμε στο σπίτι; Αν η αγάπη και ο Θεός ήταν αντικείμενα, τότε θα ξέραμε που βρίσκονται ανά πάσα στιγμή.. αλλά τώρα έτσι όπως έχουνε τα πράγματα.. δεν έχουμε ιδέα που βρίσκονται γιατί δεν τα βλέπουμε με τα μάτια μας! Κι αυτό μας δημιουργεί μια αγωνία..
Άρα πως μπορώ να δω κάτι που δεν μπορώ να δω; Υπάρχει μήπως κάποια είδους ψυχική όραση που αναγνωρίζει τέτοιες μυστήριες οντότητες;
