Μήπως πολλές φορές επιζητούμε την παρέα των άλλων για να αποφύγουμε να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας; Μήπως χτίζουμε ολόκληρες σχέσεις πάνω σε αυτό που λέμε "φόβος της μοναξιάς" ;
Είναι τελικά η ζωή μια μοναχική εμπειρία; Είναι η ευτυχία κάτι που μοιράζεσαι ή είναι μια καλή σχέση με τον εαυτό σου ;
Η κοινή μας εμπειρία μας λέει όμως ότι ένας άνθρωπος υπάρχει ανάμεσα σε δυο κόσμους, στον εξωτερικό κόσμο και στο κόσμο που υπάρχει μέσα του.
Πολλοί πάλι λένε ότι ο εξωτερικός είναι μια αντανάκλαση του εσωτερικού, ενώ άλλοι ακόμα πιο τολμηροί υποστηρίζουν ότι ο εξωτερικός κόσμος δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση που δημιουργεί η φαντασία του εσωτερικού.
Το Εγώ και η προσωπικότητα απομονώνουν το άτομο από την ολότητα του κόσμου, ένας άνθρωπος μπορεί να δει τα χέρια του αλλά όχι τα μάτια του, εκτός και αν κοιτάξει σε καθρέφτη. Πολλές φορές, μας δίνεται η αίσθηση ότι είμαστε η αντανάκλαση των άλλων. Πολλές φορές, η μοναξιά μας οδηγεί σε μια περίεργη εσωτερική υποψία, ότι όλη μας η ζωή είναι μια παράσταση του Εαυτού μας σε ένα δωμάτιο με καθρέφτες. Τέτοιες στιγμές, ένας άνθρωπος μπορεί να νιώσει μια αποτρόπαια μοναξιά, όπως επίσης την συνειδητοποίηση ότι ο καθένας μας κουβαλάει την ευθύνη της ύπαρξης του και της ελεύθερης βούλησης που φέρει, κάτι που εκ πρώτης όψεως φαίνεται τρομαχτικό. Ο κόσμος είναι τόσο μεγάλος και εμείς μικροί και μπερδεμένοι. Καμιά φορά, δεν μπορούμε να σηκώσουμε το βάρος της ίδιας μας την ύπαρξης και σπεύδουμε να το μοιραστούμε.
Ένα κομμάτι μας σκέφτεται σε ατομικό επίπεδο, αλλά υπάρχει και ένα άλλο μέρος βαθιά μέσα μας που σκέφτεται σαν ανθρωπότητα, μια αόριστη συλλογική συνείδηση που μας κάνει κομμάτι αυτού του ποικιλόμορφου γίγνεσθαι.
Το Εγώ και η προσωπικότητα απομονώνουν το άτομο από την ολότητα του κόσμου, ένας άνθρωπος μπορεί να δει τα χέρια του αλλά όχι τα μάτια του, εκτός και αν κοιτάξει σε καθρέφτη. Πολλές φορές, μας δίνεται η αίσθηση ότι είμαστε η αντανάκλαση των άλλων. Πολλές φορές, η μοναξιά μας οδηγεί σε μια περίεργη εσωτερική υποψία, ότι όλη μας η ζωή είναι μια παράσταση του Εαυτού μας σε ένα δωμάτιο με καθρέφτες. Τέτοιες στιγμές, ένας άνθρωπος μπορεί να νιώσει μια αποτρόπαια μοναξιά, όπως επίσης την συνειδητοποίηση ότι ο καθένας μας κουβαλάει την ευθύνη της ύπαρξης του και της ελεύθερης βούλησης που φέρει, κάτι που εκ πρώτης όψεως φαίνεται τρομαχτικό. Ο κόσμος είναι τόσο μεγάλος και εμείς μικροί και μπερδεμένοι. Καμιά φορά, δεν μπορούμε να σηκώσουμε το βάρος της ίδιας μας την ύπαρξης και σπεύδουμε να το μοιραστούμε.
Ένα κομμάτι μας σκέφτεται σε ατομικό επίπεδο, αλλά υπάρχει και ένα άλλο μέρος βαθιά μέσα μας που σκέφτεται σαν ανθρωπότητα, μια αόριστη συλλογική συνείδηση που μας κάνει κομμάτι αυτού του ποικιλόμορφου γίγνεσθαι.
Και άλλωστε είναι αλήθεια πως μοιραζόμαστε πολλά, όλοι εμείς σε αυτόν τον πλούσιο σε ζωή πλανήτη, άσχετα από το οτιδήποτε μας χωρίζει, η ανθρώπινη εμπειρία έχει κάποια κοινά χαρακτηριστικά, όπως το πάθος για ζωή και τον πόνο.
Μέσα σε όλο αυτό το χάος της ασυνεννοησίας, όντας χαμένοι στη μετάφραση, παθιαζόμαστε με την Ιδέα της πραγματικής Ένωσης και χτίζουμε τα ιδανικά μας σε σχέση με τα ιδανικά των άλλων. Η πραγματική Ένωση υπάρχει, αλλά ξεκινά από την Ένωση με τον Εαυτό!
Υπάρχει ένας χώρος μέσα στο γκρι τοπίο της μοναξιάς, που κρύβει λαμπερούς θησαυρούς. Σε αυτόν τον χώρο έχουμε δώσει την ονομασία "Μοναχικότητα". Εκεί πιστεύεται ότι κρύβονται η αρετές της σχέσης μας με τον Εαυτό. Είναι σημαντικό να είμαστε αυτάρκεις και αυτόφωτοι. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να καλλιεργήσουμε την καλοσύνη, την ενσυναίσθηση και την συμπόνια.
Μην φοβάστε την απραξία, όπως να μην φοβάστε να περνάτε χρόνο με τον εαυτό σας. Κάθε μέρα χτίζετε μια σχέση μαζί του. Να φέρεστε λοιπόν στον εαυτό σας, όπως θα φερόσασταν στο παιδί σας. Όποιος και αν είσαι που διαβάζεις αυτό το άρθρο, να ξέρεις πως αξίζεις το καλύτερο.
Υπάρχει ένας χώρος μέσα στο γκρι τοπίο της μοναξιάς, που κρύβει λαμπερούς θησαυρούς. Σε αυτόν τον χώρο έχουμε δώσει την ονομασία "Μοναχικότητα". Εκεί πιστεύεται ότι κρύβονται η αρετές της σχέσης μας με τον Εαυτό. Είναι σημαντικό να είμαστε αυτάρκεις και αυτόφωτοι. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να καλλιεργήσουμε την καλοσύνη, την ενσυναίσθηση και την συμπόνια.
Μην φοβάστε την απραξία, όπως να μην φοβάστε να περνάτε χρόνο με τον εαυτό σας. Κάθε μέρα χτίζετε μια σχέση μαζί του. Να φέρεστε λοιπόν στον εαυτό σας, όπως θα φερόσασταν στο παιδί σας. Όποιος και αν είσαι που διαβάζεις αυτό το άρθρο, να ξέρεις πως αξίζεις το καλύτερο.
.Μπλε Φως.
Tags:
Guest Post
