Από την στιγμή που δημιουργείται η συνειδητοποίηση του "εγώ είμαι" , συμβαίνει μια ουσιαστική ρήξη του ατόμου με τον υπόλοιπο κόσμο.
Το Εγώ στην συνέχεια αρχίζει να χτίζει και να στολίζει την Προσωπικότητα, η οποία ουσιαστικά αποτελεί την αντανάκλαση του Εγώ. Από αυτό το σημείο και έπειτα, το κάθε ον που έχει την συνείδηση της ύπαρξης του, διαγράφει ένα απόλυτα προσωπικό ταξίδι προς στον Εαυτό του και βιώνει την πραγματικότητα της ζωής σαν μια υποκειμενική πραγματικότητα, δηλαδή η ζωή μοιάζει σαν μια απόλυτα σχετική κατάσταση όπου είμαστε υποχρεωμένοι να βλέπουμε για πάντα τον κόσμο μέσα από τα δικά μας μάτια. Αυτή η προσωπική μας αλήθεια, μας συνοδεύει στη ζωή όπως μας συνοδεύει και η προσωπικότητα, σε σημείο που έχουμε συνηθίσει απόλυτα να ζούμε με αυτό τον υποκειμενικό τρόπο και δεν μπορούμε ούτε καν να φανταστούμε τι μπορεί να συμβαίνει στο κόσμο πέρα από την δική μας μονάδα.
Τι γίνεται όμως, όταν πρέπει να απαρνηθούμε το Εγώ για να μπορούμε να ζούμε με τους άλλους,για να μην μείνουμε μόνοι; Πως μπορεί να αποκατασταθεί η αρμονία μέσα σε μια κοινωνία που κατοικείται από πολλά και διαφορετικά Εγώ; Είναι κάτι τέτοιο εφικτό;
Φαντάζει πως υπο αυτές τις συνθήκες είναι σαν να περπατάμε όλοι σε παράλληλες γραμμές που δεν συναντιούνται ποτέ πέρα από κάποιες περιπτώσεις ουσιαστικής επικοινωνίας και ενσυναίσθησης, κάτι που ίσως το ονομάζουμε αγάπη.
Όλο αυτό το βάρος του εγωισμού που κουβαλάει ο άνθρωπος είναι ξεκάθαρο και στην κοινωνία που τον πλαισιώνει. Ο ανταγωνισμός είναι σχεδόν μάστιγα στην κοινωνία μας, ενώ παντού γύρω μας περιπλανιούνται οι ιδέες της επιτυχίας και της αποτυχίας, ακόμα και στα πιο απλά πράγματα, όπως ας πούμε η ιδέα των γονιών για τα παιδιά τους. Γιατί θεωρούμε σε αυτή την κοινωνία, ότι ένας γονιός είναι περήφανος για το παιδί του, μόνο όταν αυτό επιτυγχάνει κάποιο κοινωνικό σκοπό; Φαίνεται λοιπόν, πως όλο αυτό δημιουργεί μια ένταση μέσα στο άτομο και έτσι κάθε μέρα δίνει μια μάχη με την αυτοεκτίμησή του, την οποία έχει συνδέσει άμεσα με την κοινωνική αναγνώριση. Η ζώη μοιάζει σαν μια αναμονή ενός μεγάλου γεγονότος, που θα δικαιώσει το άτομο, ξεχωρίζοντας το από τους όμοιους του, δηλαδή ένα γεγονός που θα επιβεβαιώσει αυτό που έχει μεγαλύτερη ανάγκη για επιβεβαίωση μέσα μας:" Εγώ είμαι και ακολουθώ ένα "μοναχικό" μονοπάτι" ή σε ελεύθερη μετάφραση "Είμαι ξεχωριστός". Η ματαιοδοξία αυτή κάνει τον άνθρωπο να ζει παίρνοντας πόζες για τα μάτια των άλλων, να επιλέγει στη ζωή του φαινόμενα και καταστάσεις που θα δικαιώσουν μέσα του την ανάγκη για αυτοπροσδιορισμό. Στο κυνήγι ματαιόδοξων ονείρων, πολλοί βρίσκουν τον σκοπό στη ζωή που τους πάει παρακάτω, κυνηγώντας όμως ίσως μια "μεγάλη χείμαιρα".
Θέλω να κλείσω αυτό το άρθρο, αναλογιζόμενη αυτό:
Η ευτυχία είναι κάτι που πηγάζει από μέσα μας, ή είναι μια εξωτερική συνθήκη;
